Danas se navršava tačno sto godina od smrti Alekse Šantića, jednog od najvećih pjesnika sa naših prostora. Šantić je preminuo 2. februara 1924. godine, od posljedica tuberkuloze.
Rođen je 1868. godine u Mostaru, gdje je proveo veći dio svog života, a tu je i umro u 56. godini. Pošto je živio u trgovačkoj porodici u početku nije bilo razmijevanja za njegov poetski talenat, te je završio trgovačku školu u Trstu i Ljubljani. Najveća djela stvorio je krajem 19. i početkom 20. vijeka. Uzori su mu bili srpski pisci Vojislav Ilić i Jovan Jovanović Zmaj, mada je kasnije stvorio sopstveni pjesnički izraz. Od stranih pisaca je najviše poštovao Hajnriha Hajnea. Od djela se izdvajaju: ''Hasanaginica'', ''Na starim ognjištima'', ''Anđelija'', ''Nemanja'', ''Ostajte ovdje'', ''Pretprazničko veče'', ''Veče na školju'', ''Emina'', ''Moja otadžbina'', ''Boka'', ''Mi znamo sudbu'', ''O klasje moje'', itd.
Aleksa Šantić je bio jedan od istaknutijih članova Srpskog prosvjetno-kulturnog društva ''Prosvjeta'' a napisao je i himnu društva. Bio je dio mostarskog književnog i kulturnog kruga, okupljenog oko lista ''Zora''. Takođe, 1914. godine je izabran za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije. Tokom Prvog svjetskog rata bio je zatvaran kao talac i procesuiran zbog svojih pjesama, od strane austrougarskih vlasti.
Brojne škole danas nove Šantićevo ime, a njegov lik se nalazi i na novčanici od 10 konvertibilnih maraka.
Piše: M.V.
